Stille tranen

In de poëziebundel ‘Stille tranen’ brengt José haar gedichten en gedachten naar voren die gaan over de eenzaamheid rond de stille rouw van een kindertijd die er niet is geweest. Het verwerken van oud zeer en spanningsvol opgroeien in gevoel van afwijzing en onveiligheid heeft veel gelijkenissen met een rouwproces doordat beide ouders het kind geen veiligheid en warme geborgenheid hebben kunnen geven. Het is een proces van afscheid nemen van ouders en een ouderlijk huis wat geen thuis is geweest, want opgroeien in een bevuild nest betekent mede door de rolomkering in een positie geplaatst worden waarin zij hun eigen kind-zijn niet kunnen beleven.

Het kind in het kind is daardoor langzaam emotioneel versnipperd, verscheurd en naar de achtergrond verdrongen. Deze bundel gaat er niet zozeer over wat er is gebeurt in je kindertijd, maar juist om wat er niet geweest is en wat je door vormen van nalatigheid en verwaarlozing gemist hebt. De diepgaande gevolgen van de minder aanwijsbare maar wel merkbare en vooral voelbare vormen van kindermishandeling. Met zachte kracht wil ik mensen voorbij de blinde vlekken en aannames laten kijken, want wie wegkijkt van het kind in eenzame onveiligheid, zorgt ervoor dat het kind in navolging hiervan bij zichzelf vandaan kijkt en gevangen blijft in de stille tranen van eenzaamheid.

Deze bundel met gedachten, gedichten en Fine Art fotografie wat tot de verbeelding spreekt, is waardevol en troostrijk door de (h)erkenning voor lotgenoten, waar het boek ‘Het bevuilde nest’ (misschien nu nog) een te hoge drempel voor is.

Docenten, zorgprofessionals en sprekers zetten de poëzie met regelmaat in als start of afronding van een opleiding, symposium, congres, workshop of in de groepstherapie. Maar ook in de wachtkamer van de GGZ, bij een psycholoog, een traumacentrum, de huisarts en tandarts, jeugdzorg of bij een rouwtherapeut komt de dichtbundel goed tot haar recht.

De prijs van het boek is te vinden onder de pagina: 'Kosten boeken'