Familietrauma

Trauma Opstellingen: 'Alles op de tafel; familietrauma'

'Ervaar de kracht en eenvoud van opstellingen op het energieveld van de tafel, de stoel, de vloer en het omgevingsveld'

Dagtraining voor professionals: Het licht laten schijnen op (trans)generationeel trauma; onverwerkte pijn in de familielijn. De voorouderlijn van de vaders en moeders.

Binnen deze dagtraining ligt het accent vanuit vroegkinderlijke traumatisering op de verticale (voorouderlijn) en horizontale (generationeel; broers en/of zussen) onverwerkte pijn uit de familielijn. De insteek van José binnen een familieopstelling is om binnen het energetisch werken onderzoek te doen naar de systemische dynamieken.

Deze zichtbaar en voelbaar te maken in de opstelling, zodat iemand in alle zuiverheid de eigen persoonlijke antwoorden vind in de tafelopstelling. En de niet lichaamseigen energie uit het familietrauma van binnenuit op kan schonen en daar op eigen wijze een hernieuwde gezonde respons op kan geven. Er vind erkenning uit herkenning op diepe gevoelslagen plaats.

Deskundigheidsbevordering en persoonlijke ontwikkeling door traumasensitief in de onderstroom te (ver)werken. Waar de dag niet over gaat is het 'hervinden en herschrijven' van (een deel van) de familiegeschiedenis, zodat een deelnemer ineens ontgoocheld 'met een nieuw familieverhaal' naar huis gaat. José wil dit niet onbenoemd laten, zij komt dit vanuit opstellingen elders met regelmaat tegen.

Achtergrond van het ontstaan van deze dagtraining

Als deskundige met vijfentwintig jaar ervaring in het werken met getraumatiseerde jongeren en volwassenen, haar jarenlange onderzoekswerk en vijfenvijftig jaar levenservaring als ervaringsdeskundige begrijpt José van binnenuit wat het opgroeien, leven en doorleven van de latere effecten van vroegkinderlijke traumatisering kan betekenen.

Zij heeft in de afgelopen vijfentwintig jaar individuele-, relatie-, gezins- en groepstherapie gegeven, zowel in haar praktijk als in haar doorlopende onderzoeksgroep. En juist bij chronische vroegkinderlijke traumatisering zijn er vaak geen woorden te vinden voor het onzegbare, of het ongrijpbare werkelijk te (be)grijpen. Van oorsprong is José opgeleid in de Jungiaanse psychologie en het werken met alle kleuren en vormen van haar ontwikkelde methode Beeldta-AL zijn wegwijzers terug naar de lagen van de onbewuste onderstroom.

De onderstroom waar vanuit transgenerationeel trauma niet alleen de schaduw van de familiegeschiedenis schuilt maar vooral de parels in de vorm van verstoten, verdrongen en soms bijna verdronken energie en kwaliteiten.

Wanneer er in alle lagen van onveiligheid veel bij kinderen 'is opgevuld en ingevuld' dan is er weinig tot geen ruimte om je persoonlijke gedachten, gevoelens en lichaamsbewustzijn te vinden, te ervaren en te verstevigen. Door positieve bevestiging en hierin tevoorschijn te komen door deze ook uit te kunnen en mogen spreken.

Concreet betekent dit binnen het werken met de onderstroom en verbeeldingskracht dat je ook jouw persoonlijke taal van het onbewuste leert spreken en jouw stem van het onbewuste leert te verstaan.

Waarom is het onbewuste zo belangrijk en helemaal bij chronische vroegkinderlijke traumatisering? Het spanningsvol opgroeien in gevoel van onveiligheid en afwijzing betekent groot worden in een familie waar een onzichtbaar bondgenootschap van vermijding en verzwijgen heerst. En juist in de onbewuste vermeden en later vergeten lagen schuilen de verdrongen emoties die medisch onverklaarde lichamelijke klachten geven.

José heeft vele uren in betrekkelijke stilte, binnen de non-verbale communicatie en verbondenheid doorgebracht met haar meest beschadigde en beschaamde cliënten.

Wanneer wij in de werkelijke en wezenlijke nabijheid van onze meest beschadigde en beschaamde cliënten willen zijn, dan hebben wij eerst diep in onszelf te duiken. De moed en wil hebben om voorbij de lagen van het overzicht en de controle door de modderige zwarte onderstroom naar de schaduwpijn in onze eigen familiegeschiedenis te kijken.

Want wie met een heldere blik (de hulpvraag van) de ander wil zien, heeft eerst zichzelf en de persoonlijke geschiedenis onder ogen te komen.

Werkelijk verbonden te zijn met onszelf maar ook (opnieuw) leren vertrouwen op je zintuigen, want bij vroegkinderlijke traumatisering zijn enerzijds alle zintuigen op scherp komen te staan en anderzijds is er de onthutsende en verwarrende ervaring dat het kind het leed niet heeft kunnen voorkomen. Dit is een diepe schade in het eenmaal volwassen leven van het verscheurende vertrouwen in het zelf, het beschadigde en beschaamde zelfvertrouwen.

De focus komt hiermee vanuit onbewuste- en bewuste lagen steeds meer op de buitenwereld te liggen, en de binnenwereld wordt vermeden.

In deze dagtraining gaan we oefenen in het leren luisteren naar jouw innerlijke stem, jouw niet gemaakte geluid, jouw bevroren gevoel, jouw stilgezette gedachten en daar gehoor gaan geven. Zo ook het aanspreken van je positieve verbeeldingskracht. En dát geeft weer grond onder de voeten en vertrouwen van binnenuit, een vorm van hernieuwde hechting met je-zelf.

'Je hebt in je werk en leven al zo'n professionele en persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt, maar net dan láátste stapje in verwerking, verheldering en verbetering heb je nog niet kunnen zetten.'

Pas als een hulpverlener goed voor zichzelf zorgt, kan hij of zij er werkelijk en wezenlijk voor iemand anders zijn. Deze dag gaat over wezenlijke zelfzorg en begint met de essentiële vraag:

"Wat leeft er in mij aan onvoldoende opgeschoonde pijn uit de familielijn?"

Werken met getraumatiseerde mensen komt als op een goudschaaltje zo precies en vraagt van jou dat je er werkelijk en wezenlijk kunt zijn voor de ander. Een timmerman pakt zijn hamer uit de gereedschapskist, maar als hulpverlener ben jij zèlf het meest helpende instrument. En pas als je goed met jezelf verbonden en voldoende zelfgevoel hebt, kun jij er werkelijk voor de ander zijn zonder jezelf uit te putten.

Ben jij een bevlogen zorgprofessional die anderen op weg helpt om diep liggende wonden te helen?

Ben jij iemand die er alles voor over heeft gehad en zichzelf geregeld opzij gezet heeft om zover te komen dat je veel kennis en kunde in huis hebt om mensen met diepliggende pijn verder op weg te helpen het leven weer leefbaar te maken?

'Dan heb je vast allang ontdekt dat het werkelijke contact en verbinding met jou als professional in essentie de grootste helpende en helende factor is voor de cliënt en niet jouw geleerde theorie en methodes.'

In deze parel ligt vaak de pijn en soms zelfs het breekpunt in vermoeidheid van de hulpverlener verscholen. Want er wordt veel van zorgprofessionals gevraagd en in de ruim vijfentwintig jaar werkervaring in de psychotraumatherapie kan José er niet omheen dat de meest bevlogen zorgprofessionals (onbewust) hun wortels hebben in de bedding van spanningsvol en veelal ongezien opgegroeid zijn, je ‘te veel of juist te weinig’ voelen met als gevolg een innerlijk gevoel van leegte en lagen van eenzaamheid. Wanneer kom je aan jezelf toe?

Wie met hart en ziel werkzaam is in de hulpverlening van getraumatiseerde mensen, daar wordt je direct 'bestraft' op minder goede zelfzorg door soms weg te geven wat je zelf het hardst nodig hebt.

Er helemaal zijn voor de ander waar jij jezelf overslaat en je onvoldoende bewust bent van je persoonlijke schaduw en onvoldoende verwerkt oud zeer; dáár ligt secundaire traumatisering en burn-out op de loer. Meeleven en meevoelen met de ander terwijl je op afstand komt van je-zelf. De professional die zich onvoldoende bewust is van persoonlijke pijnsporen uit de eigen jeugd, beseft op de diepere lagen niet dat in het aanvoelen van de hulpvrager en het van nature makkelijker geven dan kunnen ontvangen in moeheid het overlevingsmechanisme van het kind van weleer naar boven laat drijven.

Je kunt op diepe gevoelslagen vermoeid raken doordat je binnen de werkdruk en in jouw moeheid vooral nog over professionele cognitieve vaardigheden beschikt om contacten aan te gaan.

In combinatie met heel goed aanvoelen en invoelen wat de hulpvrager nodig heeft maar onbewust uit gevoelscontact met jezelf gaan. Om innerlijk ruimte te maken voor de ander, want deze heeft immers voorrang op jou?

'Soms kun je ervan schrikken dat je zelf opgegroeid bent bij emotioneel wat afwezige ouders, maar dat je zelf ook geregeld niet (of juist te intens) in contact staat met je gevoelens.'

Mensen die hulp vragen bij jou komen op enig moment niet werkelijk verder in de therapie bij jou, al heb je nog zoveel ervaring, invoelend vermogen en methodieken in je gereedschapskistje. Je kunt mogelijk zelfs als onbetrouwbaar ervaren worden.

Hoe dan?!

Je geeft immers álles wat je in huis hebt. Kijkend naar het jarenlange onderzoekswerk van José kan dat te maken hebben met het cognitief en emotioneel aanwezig en alert zijn naar de hulpvrager, maar zelf ben je als professional ‘niet werkelijk thuis’. Je bent door onbewuste innerlijke afwijzing en gevoelsvermijding niet wezenlijk aanwezig als bewoner van je huis (je lijf).

Van daaruit ben je op momenten persoonlijk minder aanwezig en toegankelijk, in ieder geval niet op een manier verbonden met jezelf waarmee je ook grip en grond onder de voeten houdt. Want ook in jou liggen er vermeden en onderdrukte gevoelens vanuit je jeugdjaren. Die verborgen en vermeden schaduw van jou vist je hulpvrager die spanningsvol opgegroeid is in emotionele- en affectieve verwaarlozing er als een ervaren diepzeeduiker zó uit.

Herken je dit? Gun je het jezelf om van binnenuit nog dieper op te schonen?

Lees dan verder en volg de dagtraining: Het licht laten schijnen op transgenerationeel trauma!

Boekbestelling